اول حمد ثناء الٰہی جو مالک ہر ہر دا

اوّل حمد ثناء الٰہی جو مالک ہر ہر دا

اس دا نام چتارن والا کسے میدان نہ ہردا

واہ کریم ؐامت دا ولی، مہر، شفاعت کردا

ﷺجبرائیل جیہے جس چاکر، نبیاں دا سرکردا

لدگئے اوہ یار پیارے سخن شناس ہمارے

سخن صراف محمدبخشا لعلاں دے بنجارے

مُوْتُوْاقَبْلَ اَنْ تَمُوْتُوْا حرف صحیح جس پڑھیا

اس میدان محمدبخشا سر دِتا پِڑ کھڑیا

جے توں عاشق بنیا لوڑیں پلا پکڑ سجن دا

جان منگے تاں دے شتابی صرفہ کریں نہ تن دا

جس دل اندر عشق نہ رچیا ، کتے اس تھیں چنگے

خاونددے در راکھی کردے، صابر بھکے ننگے

لاکھ ملائک نوری غم تھیں وانگ پتنگاں جلیا

تاں ہک آدم خاکی والا روشن دیوا بلیا

مان نہ کرئیو روپ گھنے دا، وارث کون حسن دا

سدا نہ رہسن شاخاں ہریاں، سدانہ چمن حسن دا

سدا نہ تابش سورج والی، جیونکر وقت دوپہراں

بے وفائی رسم محمد، سدا ایہو وچ دہراں

سدا نیئں ہتھ مہندی رتّے، سدا نہ چھنکن ونگاں

سدا نہ چھوپے پا محمدرل مل بہنا سنگاں

سدا نہ مرغائیاں بہناں ، سدا نئیں سر پانی

سدا نئیں سیّاں سیس کندھاون ، سدا نہ سرخی لانی

مگر شکاری کرے تیاری، بار چریندیاں ہرناں

جو چڑھیا اس ڈھینا اوڑک، جو جمیا اس مرنا

لکھ ہزار بہار حسن دی، اندر خاک سمانی

لا پریت اجیہی محمد، جگ وچ رہے کہانی

سدا نہ باغیں بلبل بولے ، سدا نہ باغ بہاراں

سدا نہ حسن جوانی قائم، سدا نہ صحبت یاراں

لَنْ تَنَالُواالْبِرََّ بھائی سٹ تمامی چیزاں

فرد ہووے تاں مرد کہاوے ملدا نال عزیزاں

جنہاں تناں عشق سماناں، روناں کم اوناہاں

ملدے روناں، وچھڑے روناں، روناں ٹردے راہاں

بس اساڈا وس نیوں چلدا، کیہ تساڈاکھوناں

لسے دا کیہ زور محمد، نس جاناں یا روناں

ریت وجود تیرے وچ سونا ایویں نظر نہ آوے

ہنجوں دا گھت پانی دھوویں، ریت مٹی رڑھ جاوے

جس دل اندر عشق سماناں، اوس نئیں فر جاناں

توڑے سوہنے ملن ہزاراں، اسی نئیں یار وٹاناں

آدم بے وفا ہمیشہ، اوّل نیونہ لگاون

زور کماون، دلبر پاون، جھبدے ہی رج جاون

مالی دا کم پانی دینا ، بھربھر مشکاں پاوے

مالک داکم پھل پھل لانا ، لاوے یا نہ لاوے

میں انہاں تے تلکن رستہ، کیونکر رہوے سنبھالا

دھکے دیون والے بہتے، توں ہتھ پکڑن والا

جنہاں پچھے پاپ کماوِیں، اوہ کتھے تیرے گھر دے

پیر پسار پئیوں وچ ویہڑے ،کڈھو کڈھو کردے

عاماں، بے اخلاصاں اگے، گل مناسب کرنی

مٹھی کھیر پکا محمد، کتیاں اگّے دھرنی

نیچاں دی اشنائی کولوں فیض کسے نئیں پایا

ککر تے انگور چڑھایا، ہر گچھا زخمایا

مسجد ڈھا دے ، مندر ڈھادے، ڈھادے جو کجھ ڈھیندا

اک بندیاں دا دل نہ ڈھاویں، سوہنا رب دلاں وچ رھندا

میاں محمد بخش